Филиал "Козловская сельская библиотека" государственного учреждения культуры "Светлогорская районная сеть библиотек" Республика Беларусь принимает участие в акции "Весенняя книга".
Организатором акции является центральная детская библиотека МБУ ЦБС ГО Красноуфимск.
28 кастрычніка 1922 года ў в. Ястрабка ў сялянскай сям’і нарадзіўся беларускі пісьменнік Міхась (Міхаіл Пятровіч) Даніленка.
У 1941 годзе ён скончыў Рэчыцкае педагагічнае вучылішча, быў мабілізаваны ў Чырвоную Армію. Ваяваў на Паўднёва-Заходнім фронце, у маі 1942года, непадалёку ад станцыі Мікалаеўка (Украіна), быў кантужаны і трапіў у палон.
У сакавіку 1944 уцёк з лагера ваеннапалонных зноў апынуўся ў дзеючым войску.
Пасля вайны працаваў настаўнікам Казярожскай сямігадовай школы.
У 1952 годзе скончыў завочна Гомельскі педагагічны інстытут.
У 1952-1982 гады з’яўляўся супрацоўнікам газеты «Гомельская праўда».
З 1983 г. жыў у в. Пустая Града. Член Саюза пісьменнікаў СССР з 1950 г.
Узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны II ступені і медалямі.
Адзначаны дзвюма граматамі Вярхоўнага Савета БССР.
Жыў у Гомелі. Памёр Міхась Пятровіч Даніленка 22 лютага 2019 г.
Сёння я хачу прапанаваць вам кнігу беларускага пісьменніка Міхася Пятровіча Даніленка "Як дажджы памірыліся", ў якой распавядаецца пра жыццё сучасных хлопчыкаў і дзяўчынак, іх гульні і забавы, клопаты і перажыванні. У многіх гісторыях, апісаных аўтарам, юныя чытачы пазнаюць і сябе, бо героі гэтай кнігі жывуць не дзесьці далёка, а побач з намі.
ГОЛАС ВЯСНЫ
Міхась Даніленка
Як быў я малы, тата часта ў канцы зімы казаў:
— Пойдзем, сынок, на двор, пакажу табе вясновыя слёзкі.
— Адкуль тыя слёзкі возьмуцца? — дзівіўся я. — Мароз на шыбах вунь якія ўзоры размаляваў!
— I ўсё адно вясна ўжо радаснымі слёзкамі ўмываецца. Зірні сюды.
Мы станавіліся пад застрэшак, дзе ўгравала сонца. 3 вострых ледзяшоў, што звісалі са стрэх, адна за другой зрываліся празрыстыя кроплі. Яны выбівалі ў снезе круглыя роўныя ямкі.
«Кап-бульк! Кап-бульк!» — усміхалася радасна вясна. I жэўжыкі-вераб'і навыперадкі стараліся пакупацца ў першай вясновай вадзе. Натапырвалі пер'е, яршыліся, аж пырскі разляталіся ад заядлых купальшчыкаў.
А мы з бацькам ішлі далей за хату, дзе пачынаўся лес, і на прыгорку, каля высокіх сосен, знаходзілі першыя жоўценькія кветачкі.
— Бач, падбелы з'явіліся. Вось яны — першыя кветкі вясны, — тлумачыў мне бацька. — Дзе зацішна і сонечна, там і шукай іх.
На парыжэлым падталым снезе поўзалі нейкія чырвоныя жучкі і даўганосыя камарыкі. Бацька казаў, што ўсе яны пачулі голас вясны.
— Прыслухайся добра. Ты таксама той голас пачуеш, — гаварыў бацька.
I я прыслухоўваўся.
Ціха шумелі сосны. Са зламанай галінкі бярозы адна за другой сцякалі на зямлю светлыя чысцюткія кропелькі. Стукаў у кару дрэва дзяцел. Не так, як зімой, а часцей: пэўна ж, прагаладаўся за зіму небарака. Упершыню пасля зімы спявалі сініцы. I нават у поўдзень у мурашніку яшчэ напаўсонныя мурашкі пачыналі варушыць вусікамі. Быццам абнюхвалі халаднаватае, але з адметнымі вясновымі пахамі паветра...
I цяпер, як трохі вышэй пачне хадзіць сонца, а прамяні яго стануць цяплейшымі, я, як некалі мне бацька, кажу свайму Сашу:
— Апранайся, сын. Пойдзем слухаць голас вясны.
