Дорогие юные пользователи Козловской сельской библиотеки и их родители. Поздравляю вас с окончанием 2021-2022 учебного года.

https://ok.ru/group/59919404826671/topic/156232115539247

 Великий немецкий поэт Генрих Гейне писал: "Единственная красота, которую я знаю, это здоровье"

7 апреля 1948 года была основана Всемирная организация здравоохранения. Поэтому именно в этот день во всем мире ежегодно празднуют Всемирный день здоровья. Здоровье – это одна из важнейших жизненных ценностей человека, залог его благополучия и долголетия. А еще эта дата должна напомнить каждому человеку: здоровье – это основная наша собственность и о нем необходимо постоянно заботиться. С целью информирования населения о правилах здорового образа жизни в Козловской сельской библиотеке оформлена выставка-информация "Тваё здароўе - аснова твайго жыцця"

 Филиал "Козловская сельская библиотека" Государственного учреждения культуры "Светлогорская районная сеть библиотек" Республика Беларусь принимает участие в сетевой акции «Поляна сказок Катаева» ,  посвящённой 125–летию со дня рождения русского, советского писателя Валентина Петровича Катаева.

https://ok.ru/group/59919404826671/topic/155687974194479

 14 января 1944 года на территории нынешнего Светлогорского (ранее Паричского) района произошло страшное событие — в деревне Ола, где собрались люди из ближайших населённых пунктов, фашисты сожгли и расстреляли 1758 человек, из них 950 детей. Это в 12 раз больше, чем в Хатыни.

Газета "Беларусь Сегодня" от 24.04.2021г. Сожженные судьбы К началу войны деревня Ола (на тот момент — Паричского района) насчитывала 34 дома и 168 жителей. Отличительной особенностью было местонахождение деревушки в глухом лесу. Вероятно, поэтому поначалу особого интереса к Оле гитлеровцы не проявляли. В период оккупации численность населения возросла. Сюда целыми семьями тянулись жители окрестных сел. Особенно по мере того, как к началу 1944 года приближался фронт. Из воспоминаний Татьяны Семеновны Колейчик: «В конце декабря 1943 года на мосту через речку Олу кто-то убил немецкого солдата. Все жители собрались и пошли в лес — боялись, что сожгут. Сидели-сидели, а немцев нет. В ночь на 14 января вернулись в свои хаты…» А на рассвете деревню окружили — началась карательная операция. Чудовищная тактика уже была отработана на множестве белорусских деревень. Людей вытаскивали из хат. Тех, кто не мог идти, расстреливали сразу. Остальных загоняли в большой сарай на окраине. Оттуда выводили группами по несколько десятков человек. Под дулами автоматов и лай овчарок пленников конвоировали в дома и хозпостройки. Запирали внутри и поджигали... Спастись удалось лишь восьми жителям. Кто-то успел убежать и спрятаться в лесу, кому-то повезло вырваться из огня, уйти от автоматных и пулеметных очередей. Их рассказы, записанные и собранные в фондах Светлогорского историко-краеведческого музея, невозможно читать без содрогания. Один из выживших, Тарас Колеснев, рассказал про гибель Аксиньи Курлович — жены бухгалтера колхоза. Женщина подошла к немецкому офицеру, который командовал карателями, и обратилась через переводчика. Просила не пощады, а разрешения сгореть в родной хате. Жуткая просьба немцев даже позабавила — они отреагировали хохотом. Главный махнул рукой — дескать, можно. Один из нелюдей в форме облил одежду сельчанки бензином. Не оборачиваясь, Аксинья направилась к своему, уже объятому пламенем дому. И на пороге вспыхнула, превратившись в живой факел.

Убивали со смехом Установлено, что в тот день были зверски убиты 1758 человек. 950 из них — дети. Это в 12 раз превышает число погибших в известной на весь мир Хатыни. Предполагается, что жертв могло быть еще больше. При любом подсчете в Оле произошло одно из самых массовых уничтожений мирного населения на территории Беларуси за годы войны. Вскоре эти места освобождали части 48-й армии. Привыкшие видеть смерть красноармейцы были шокированы. Находившийся среди них Сергей Голицын, впоследствии ставший писателем, вспоминал: «В начале 1944 года мы прокладывали дорогу-гать в полосе наступления. Ко мне прибежали солдаты: «Скорее, скорее!» Я был потрясен: груда сожженных людей. Бросились в глаза лапти да онучи на чудом уцелевших ножках обгорелого мальчика лет шести». Больше всего в сохранившихся свидетельствах поражает одна деталь. По рассказам очевидцев, каратели делали свое дело с энтузиазмом. Оживленные разговоры сопровождались хохотом. Невозможно понять, что творится в душе того, кто, смеясь, сжигает заживо детей, женщин, стариков. Какое оправдание или хотя бы рациональное объяснение способен дать разум человека? И можно ли считать человеком того, кто эти оправдания для себя находит?                                                                                       Руслан Пролесковский

К этому скорбному дню в Козловской сельской библиотеке оформлена тематическая полка "78 лет памяти и боли"

Так же в библиотеке можно посмотреть документальные фильмы: "Трагедия ОЛЫ: рассказы очевидцев" "Мемориальный комплекс "ОЛА" #онлайн_мероприятия_в_библиотеке #Их_имена_достойны_Памяти #Год_исторической_памяти #ОЛА #БСГ_КозловскаяСельскаяБиблиотека Экскурсия на мемориальный комплекс "ОЛА" для членов детского поискового отряда "Юный помощник"

 13 СНЕЖНЯ МІКОЛА МАЛЯЎКА  АДЗНАЧЫЦЬ СВОЙ 80 - ЦІ ГАДОВЫ ЮБІЛЕЙ.

Маляўка Мікалай Аляксандравіч (Мікола Маляўка) нарадзіўся 13 снежня 1941 г. у вёсцы Мікалаеўшчына Стаўбцоўскага раёна Мінскай вобласці ў сялянскай сям’і. Пасля школы-дзесяцігодкі працаваў у калгасе, на лесанарыхтоўках ў Карэліі.

Скончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта імя У. І. Леніна. Настаўнічаў у вясковых школах. Працаваў у нясвіжскай раённай газеце, на рэспубліканскім радыё і тэлебачанні, у часопісе “Вясёлка” (30 гадоў). Піша для дарослых і дзяцей. Аўтар шматлікіх кніг паэзіі і прозы. Родная зямля над Нёманам – крыніца творчых задум пісьменніка. У сваіх кнігах ён апявае дар жыцця, дар міру, дар працы, дар сяброўства і кахання. Лаўрэат Літаратурнай прэміі імя Аркадзя Куляшова (1992г.), прэміі Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі (1997г.), спецыяльнай прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь у намінацыі “Мастацкая літаратура” (2002г.), Літаратурнай прэміі “Залаты Купідон” (2012г.).   Узнагароджаны Ганаровай граматай Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь (1992г.), медалём Францыска Скарыны (2007г.), медалём Саюза пісьменнікаў Беларусі – за плённы ўнёсак у літаратуру.  Выдатнік народнай асветы. Выдатнік друку Беларусі. Жыве у Мінску. "Я - беларус маленькі" (Мікола Маляўка) Я – беларус маленькі, Дарос ужо да школы. Як і бацькі ,сумленны , Руплівы і вясёлы. Я- беларус маленькі З блакітнымі вачыма. Хачу і я, каб лепей Жыла мая Радзіма. Я- беларус маленькі. Люблю блакіт і сонца. З Радзімай пасталею, Радзімы – абаронца. Я- беларус маленькі, Адкрыты ўсім трывогам, Ды стану на калені Я толькі перад Богам.

"На гэтым - стаім!" (Мікола Маляўка) Мы. баларусы, - простыя людзі. Край свой і продкаў постаці любім. Рады заўсёды добрым гасцям, Рады, калі спрыяюць і нам. Мы, беларусы, - дбайныя людзі. Рукі - на плузе. Рукі - на склюдзе. Граем-спяваем зноў жа як след, Пояс аздобім - любуецца свет. Мы, беларусы, - гордыя людзі. З торбай па свеце белым не блудзім: Лепей сканаць пры ганку свааім, Чым жабраваць... На гэтым стаім! Мы, беларусы, - мужныя людзі. Жыць у ярме ніколі не будзем, Станем сцяной, плячо да пляча, Супраць любога злога мяча. Мы, беларусы, - божыя людзі. Крыжык святы асвечвае грудзі, Дома, у кожнай хаце - абраз, Бог міласэрдны з намі. У нас.

"За цябе адну" (Мікола Маляўка) Бацькаўшчына - мілая зямля, Вытры на сваім абліччы слёзы. Буду я ў цябе за каваля, Каб плугі каваць і ладзіць косы. Нас яшчэ нямнога, моцных духам, Я табе надзею прынясу: Падмяню старэйшага за плугам, Перадам малодшаму касу. Недасплю і недаем ашчадна, А збяру ў сям'ю тваіх дзяцей, Каб шчаслівай ты была ў нашчадках, Каб яны усміхаліся часцей. Адыду да продкаў - не забуду: У блакітным храме іх пасля За цябе адну маліцца буду, БАЦЬКАЎШЧЫНА - МІЛАЯ ЗЯМЛЯ. ЧЫТАЙЦЕ ТВОРЫ БЕЛАРУСКІХ ПІСЬМЕННІКАЎ.

 9 снежня спаўняецца 130 гадоў з дня нараджэння МАКСІМА БАГДАНОВІЧА.

Максім Багдановіч – мастак яркага лірычнага даравання. “Яго лірыка, - пісаў бацька паэта Адам Ягоравіч, - ёсць гісторыя яго душэўных перажыванняў, маляўніча расказаных ім самім…”. Максім Багдановіч – выдатны талент, яркі, самабытны, са сваім непаўторным голасам. Паэт памёр зусім маладым, на дваццаць шостым годзе жыцця. Але за свой кароткі век ён зрабіў шмат для развіцця і ўзбагачэння роднай літаратуры. Хачу сёння спыніцца на адной з галоўных тэм яго творчасці. ТЭМА РАДЗІМЫ У ТВОРЧАСЦІ МАКСІМА БАГДАНОВІЧА Сэнс слова Радзіма знаходзіцца ў непарыўным адзінстве з такімі паняццямі, як зямля, на якой ты нарадзіўся, народ, які яе насяляе, яго гісторыя, культура, прырода. Таму з поўнай упэўненасцю можна сцвярджаць, што тэма Радзімы – адна з асноўных у творчасці Максіма Багдановіча. Жывучы за межамі Радзімы, паэт вывучаў Беларусь у гутарках з бацькам, цёткамі, чытаў кнігі па гісторыі, фальклорныя зборнікі, этнаграфічныя працы. Вельмі моцнае ўражанне зрабіла на Багдановіча наведванне Беларусі, Віленскага беларусскага музея, дзе ён пазнаёміўся з рукапісамі старажытных кніг, з узорамі старадаўняга ткацтва беларусаў. Асабліва спадабаліся яму вытканыя з вялікім умельствам слуцкія паясы. На аснове матэрыялаў, стрыманых у час паездкі, М. Багдановіч напісаў цыкл твораў “Старая Беларусь”. Найбольш выдатны верш гэтага цыкла, пакладзены на музыку. “Слуцкія ткачыхі”. Аўтар сілай паэтычнага ўяўлення ўзнавіў абставіны, у якіх ткаліся паясы. Для большай эмацыянальнай напружанасці М.Багдановіч увёў у верш маладых дзяўчат. Яны “дзявочыя забыўшы сны, свае шырокія тканіны на лад персідскі ткуць”. Чужыя персідскія ўзоры нялюбы іх сэрцу. Душа ткачых цягнецца на волю, да свайго, роднага, блізкага, дарагога ім: Туды, дзе расцвіла вясна; Дзе блішча збожжа ў яснай далі, Сінеюць міла васількі… Зачараваныя прыродай роднага краю, яны міжвольна ўносяць у тканіны красу сваёй роднай прыроды: І тчэ, забыўшыся рука, Заміж персідскага ўзору Цвяток радзімы васілька. “Цвяток радзімы васілька” становіцца абагульненым вобразам глыбокага патрыятычнага значэння. Гэта сімвал радзімы і любові да яе, да народнага мастацтва. І нішто – нават прыгонная праца – не можа прымусіць народ адрачыся ад свайго роднага, нацыянальнага, на чым грунтуецца яго духоўная культура. Такая галоўная думка гэтага твора. Максіма Багдановіча заўсёды непакоіў гістарычны лёс беларускага народа. Вялікі сыноўні боль за свой народ гучыць у вершы “Народ, Беларускі Народ!..” Аўтар гаворыць пра яго забітасць і неадукаванасць, пра абкрадзенасць душы: Народ, беларускі народ! Ты цёмны, сляпы, быццам крот, Табою ўсягды пагарджалі, Цябе не пушчалі зярна І душу тваю абакралі, - У ёй нават мовы няма. Высокае пачуццё патрыятызму, адданасць Радзіме жыве ў народзе. У вершы “Як Базыль у паходзе канаў…” у цэнтры ўвагі вобраз паміраючага на чужыне салдата. Яму балюча раставацца з жыццём. Але галоўны лірычны матыў верша – развітанне салдата з роднай зямлёй. У прачулых, поўных сардэчнага болю і пяшчоты развітальных зваротах яго выяўляецца душа сяляніна, хлебароба-працаўніка, чалавека-патрыёта адданага сына народа: - Не пабачу я цябе, цёмны луг, Поле чыстае, раздольнае! Мне па вас ужо ніколі не хадзіць, Мне зялёнай травы не касіць. Апошняе прадсмяротнае слова салдата пасвечана самаму дарагому і любаму – Бацькаўшчыне: - Гэй, чалом табе, чалом, Беларусь, Уся староначка бяздольная! Не забыў твой сын сваёй маці, За цябе ў зямлі яму ляжаці. У поглядах на будучыню беларускага народа М.Багдановіч быў аптымістам, верыў у адраджэнне роднага краю. Гэтая вера не пакідала паэта на працягу ўсяго яго кароткага, але непрастога і небясхмарнага жыцця, у самыя драматычныя перыяды, што перажывала краіна. Пра адраджэнне Беларусі Багдановіч гаварыў у “Санеце”. Каму ж, як не яму, належыць першынства як бы новага адкрыцця Радзімы-браначкі, якая імкнецца наперад, да святла, адраджаецца з малога зернетка, што захавалася на працягу стагоддзяў і нарэшце ажыло: Вось сімвал твой, забыты краю родны! Зварушаны, нарэшце, дух народны, Я верую, бясплодна не засне, А ўперад рынецца, маўляў, крыніца, Каторая магутна, гучна мкне, Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца. У 1915 годзе, калі Беларусь была парэзана акопамі, поўнілася гулам кананады, калі дзясяткі тысяч людзе, ратуючыся ад вайны, сталі бежанцамі, М.Багдановіч напісаў: Беларусь, твой народ дачакаецца, Залацістага, яснага дня. Паглядзі, як усход разгараецца, Сколькі ў хмарках залётных агня… Паэзія М.Багдановіча трывала ўвайшла ў свядомасць і культуру беларускага народа, стала яго каштоўным духоўным багаццем і застаецца ў яго нацыянальнай мастацкай скарбніцы вялікім прыкладам патрыятычнага служэння Радзіме. Яго вершы вучаць любіць сваю Радзіму, беражліва, паважліва ставіцца да яго гісторыі, культуры, прыроды, нараджаюць пачуццё веры ў свой народ, гонар за яго дзейнасць. Максім Багдановіч сумаваў, што не пакіне пасля сябе нашчадкаў. Яго нашчадкі – мы ўсе. І яго творы. Яго песні. Яго думкі. САМЫ ПЕРШЫ ТВОР МАКСІМА БАГДАНОВІЧА - "МУЗЫКА" Максім Багдановіч Музыка Жыў на свеце музыка. Многа хадзіў ён па зямлі ды ўсё граў на скрыпцы. I плакала ў яго руках скрыпка і такая была ў яго гранні нуда, што аж за сэрца хапала... Плача скрыпка, льюць людзі слёзы, а музыка стаіць і выводзіць яшчэ жаласней, яшчэ нудней. I балела сэрца, і падступалі к вачам слёзы: так і ўдарыўся б груддзю аб зямлю ды ўсё слухаў бы музыку, усё плакаў бы па сваёй долі... А бывала яшчэ й так, што музыка быццам вырастаў у вачах людзей і тады граў моцна, гучна: гудзяць струны, дзваніць рымка, бас, як гром, гудзіць і грозна будзіць ад сну і завець ён народ. I людзі падымалі апушчаныя голавы, і гневам вялікім блішчалі іх вочы. Тады бляднелі і трасліся, як у ліхаманцы, і хаваліся ад страху, як тыя гадзюкі, усе крыўдзіцелі народу. Многа іх хацела купіць у музыкі скрыпку яго, але ён не прадаў яе нікому. I хадзіў ён далей меж бедным людам і граннем сваім будзіў ад цяжкага сну. Але прыйшоў час, і музыкі не стала: злыя і сільныя людзі кінулі яго ў турму, і там скончылася жыццё яго... I тыя, што загубілі музыку, узялі яго скрыпку і пачалі самі граць на ёй народу. Толькі іхняе гранне нічога людзям не сказала. «Добра граеце,— гаварылі ім,— ды ўсё не тое!» I ніхто не мог растлумачыць, чаму ад грання музыкі так моцна білася сэрца бедакоў. Ніхто не ведаў, што музыка ўсю душу сваю клаў у ігру. Душа яго знала ўсё тое гора, што бачыў ён па людзях; гэта гора грала на скрыпцы, гэта яно вадзіла смыкам па струнах; і ніводзін сыты не мог так граць, як грала народнае гора. Прайшло шмат гадоў з таго часу. Скрыпка разбілася. Але памяць аб музыку не згінула з ім разам. I з-памеж таго народу, катораму ён калісь граў, выйдуць дзесяткі новых музыкаў і граннем сваім будуць будзіць людзей к свету, праўдзе, брацтву і свабодзе... https://ok.ru/video/3171942599182